۲۳
تیر
|
پیشگفتار
مقدمه
بى تردید معرفت و شناخت، پایه و بنیاد باورها و جهت گیرى انسان را شکل مى دهد، چنانچه معرفت آدمى از یقین و استدلال سرچشمه بگیرد، ایمان و باورهاى او اطمینان بخش و در نهایت نقش روشن گرى را در ابعاد گوناگون زندگى در پى خواهد داشت. اگر معرفت شناسى، بدون مطالعه و از روى تقلید کورکورانه، باشد نه تنها ارزشى ندارد بلکه نام معرفت بر آن نمى توان نهاد.
